«У 9‑м класе я атрымліваў больш, чым уся настаўніцкая». Хлопец з Оршы зарабляе на ютубе да 12 тысяч даляраў у месяц

«Ніхто ў 14 гадоў не меў паняцця, як знайсці сваю справу, якой ты будзеш усё жыццё займацца з агнём у вачах»

— Маё жыццё крута змянілася, калі я пайшоў у 9‑ы клас. Ужо тады мае аднагодкі пачыналі задумвацца пра тое, куды можна паступіць, а я не мог пазбавіцца ад думкі, што гэта навязаны шлях. На самай справе ніхто з нас у 14 гадоў не меў паняцця, як знайсці сваю справу, якой ты будзеш усё жыццё займацца з агнём у вачах.

Мне стала цікава: ці можна рухацца неяк інакш? Так я пачаў глядзець гісторыі паспяховых людзей са спісу Forbes і спрабаваў зразумець, што іх адрознівае ад астатніх. Гэта матывавала пачаць зарабляць першыя грошы.

Я жыў у небагатай сям’і ў Оршы з мамай і маленькай сястрой, без бацькі.

Ужо тады ў мяне было разуменне, што інтэрнэт — гэта ключ да першых грошай. Таму пасля школы я садзіўся за стары мамчын камп’ютар і спрабаваў неяк зарабляць.

Так навучыўся рабіць ботаў для розных тэлеграм-каналаў і пачаў браць першыя камерцыйныя замовы. Грошы былі зусім невялікія, але сам факт заробку ў 14 гадоў стаў для мяне паказчыкам таго, што я на правільным шляху.

Я працягваў маніторыць розныя тэмы, быў падпісаны на вялікую колькасць профільных каналаў, і аднойчы на вочы трапіўся цікаўны мануал па заробку на Youtube. Ідэя была вельмі простая — красці чужы кантэнт, перарабляць яго і зарабляць на праглядах. Мне вельмі спадабалася задумка, але было ясна, што ісці шляхам плагіяту — занадта рызыкоўна і ненадзейна.

«Узяў за аснову самы паспяховы кейс і працягнуў кляпаць відэа ў прамысловых маштабах»

Вырашыў рабіць уласныя «ролікі без твару» і ў якасці нішы абраў навіны, гісторыі і факты. Алгарытм быў простым: я браў артыкулы на навінавых парталах, агучваў іх з дапамогай робата і ўстаўляў рэлевантнае відэа для фону. Я паўтараў гэты рытуал штодня цягам двух тыдняў і дайшоў да адзнакі 4 тысячы праглядаў на адным з ролікаў. Зрабіў высновы па кантэнце, узяў за аснову самы паспяховы кейс і працягнуў кляпаць відэа ў прамысловых маштабах.

Шалёная настойлівасць была ўзнагароджаная: усяго праз 5 тыдняў з моманту стварэння канала я прабіў парог манетызацыі (1000 падпісчыкаў і 4000 гадзін праглядаў), а ролікі сталі набіраць па 100 тысяч праглядаў. На той час Youtube плаціў прыкладна 0,4 цэнта за кожную тысячу, таму ў дзень я зарабляў каля 30–40 даляраў. У першы месяц атрымалася зарабіць 1000 даляраў, у другі — 2500, а трэці і зусім прынёс каля 4200 даляраў.

Атрымліваецца, што за першыя 3 месяцы манетызацыі я зрабіў касу на 8 тысяч даляраў, — нядрэнны вынік для школьніка ў 14 гадоў.

Мама, вядома, бачыла, што я мантую нейкія ролікі, але не ўдавалася ў падрабязнасці. Яна проста не верыла, што так рэальна зарабляць. Нават калі я паказваў першыя лічбы з даходамі, яе гэта не асабліва ўражвала, таму што грошы нельга было памацаць.

Тут рэч у тым, што па правілах Youtube для разблакавання транзакцый неабходна атрымаць папяровы ліст на свой фізічны адрас, а паштовая дастаўка са Штатаў — гэта доўгі працэс, таму цэлых два месяцы я ўвесь час хадзіў на пошту ў надзеі ўбачыць запаветны ліст. Часам гэта даходзіла да дакучлівай параноі, бо было вельмі цяжка чарговы раз вяртацца дадому ні з чым.

Але тыдні пакутлівага чакання ўсё ж скончыліся. Аднойчы раніцай я прачнуўся і ўбачыў у руках мамы доўгачаканы ліст — быццам з Хогвартса. Той момант падарыў мне самыя моцныя эмоцыі ў жыцці і перавярнуў маю рэальнасць.

Мы дастаткова доўга думалі, як зрабіць карэктнае юрыдычнае афармленне, але гэта былі, хутчэй, прыемныя бюракратычныя фармальнасці. Галоўнае, што цяпер вялікія грошы сталі адчувальнымі.

«На фоне актыўнасці ў Youtube у мяне пачала скочвацца паспяховасць»

Перш за ўсё я купіў маме і бабулі па новым смартфоне, а сабе — ноўтбук і музычную студыю, таму што ў мяне заўсёды была цікавасць да развіцця ў музыцы. Пра свае поспехі я не спяшаўся нікому расказваць: ведала толькі мама і, напэўна, лепшы сябар.

Я цалкам закінуў захапленне футболам, сканцэнтраваўся на развіцці новых каналаў і ўзяў сабе ў дапамогу чалавека, якому пазней змог дэлегаваць увесь працэс стварэння кантэнту.

Так, да 15 гадоў я перайшоў на поўны пасіў і стабільна зарабляў 2–3 тысячы даляраў у месяц.

Крыху пазней прыйшла першая сярэбраная кнопка за 100 тысяч падпісчыкаў, хоць калі яе даставілі, канал ужо налічваў больш за 200 тысяч (цяпер там 430 тысяч падпісчыкаў).

Зразумела, на фоне актыўнасці ў Youtube у мяне пачала скочвацца паспяховасць. Настаўнікі ўсё часцей казалі нешта накшталт: «такімі тэмпамі станеш трактарыстам». Але я прапускаў гэта міма вушэй. Унутры было прыемнае адчуванне, што я займаюся тым, што мне шчыра падабаецца і прыносіць даход большы, чым ва ўсёй настаўніцкай разам узятай. Гэта было невымоўнае адчуванне: быццам увесь свет у адно імгненне перавярнуўся.

Ужо тады зразумеў, што не хачу ісці па стандартнай схеме школа — універсітэт — праца. Я проста не бачу ў гэтым сэнсу, таму што не знайшоў такой цікавай сферы, якой гатовы аддаць 4–5 гадоў жыцця. Для мяне нашмат рацыянальней укласці сваю энергію і рэсурсы ў тое, што я добра разумею і ведаю як маштабаваць.

Вядома, сваякі ставяцца да гэтага скептычна, часта мільгае фраза «Ты ж разумееш, што гэта ўсё часова, а вось корачка табе заўсёды дапаможа». Але я працягваю ігнараваць гэтую ўстаноўку, і мама з бабуляй, здаецца, прынялі маю пазіцыю, асабліва калі да 16 гадоў я стаў паўнавартасным кармільцам сям’і.

Я ніколі не прытрымліваўся прынцыпу «шчасце любіць цішыню», хутчэй, мне было проста незразумела: а каму наогул расказваць пра свае поспехі?

Неяк раз я ўсё ж такі падзяліўся сваёй гісторыяй з прыяцелем дзяцінства, а ён стварыў падобны канал, стаўшы адным з маіх галоўных канкурэнтаў у нішы з 250+ тысяч падпісчыкаў.

З тых часоў я больш не паказваю свае каналы, таму што, вывучыўшы іх, можна выявіць мой алгарытм і паўтарыць поспех.

Гэтыя веды я змясціў у свой камерцыйны прадукт і вось ужо 2 гады навучаю людзей зарабляць на Youtube па маёй методыцы. Думаю, што галоўным пунктам прыцягнення для людзей служыць мой узрост як доказ таго, што ў гэтым жыцці магчыма ўсё.

«Я паважаю людзей, якія імкнуцца неяк рухацца наперад і пашыраць свае гарызонты»

Мне захацелася трансляваць свой вопыт свету, таму што з’явілася куча вольнага часу дзякуючы сфарміраванай камандзе відэамейкераў і вялікім жаданні мяняць лёсы людзей да лепшага. Я пераадолеў сваю сарамлівасць і завёў блог у інстаграме, каб заявіць пра сябе і, нарэшце, пасябраваць з камерай.

За 2 гады праз мае навучальныя прадукты прайшло 8 навучальных плыняў, г. зн. прыкладна 150 чалавек. Дзякуючы нашай сумеснай працы абсалютная большасць вучняў прыйшлі да выніку і дамагліся поспеху ўсяго за некалькі месяцаў, бо калісьці мне, каб выбудаваць паўнавартасную стратэгію, спатрэбілася 4 гады.

З кожным вучнем шчыльна працуюць куратары, якія аналізуюць трэнды і дапамагаюць знайсці найлепшую нішу па суадносінах «асабісты інтарэс / перспектыўнасць». Ёсць нішы больш простыя, куды прыходзяць хлопцы і дзяўчаты, якія нават з тэлефона могуць гуляць у гульню і рабіць з гэтага кантэнт, бо там няма асабліва завышаных патрабаванняў. А ёсць нішы з пэўнай канкурэнцыяй, якую можна лёгка прабіваць за кошт правільных інструментаў і паскаральнікаў для ролікаў, што мы і робім.

Калі чалавек хоча прынцыпова здымаць канал з тварам, то мы складаем яму кантэнт-план, стратэгію росту і пачынаем рухацца. Калі ж чалавек прыходзіць з фінансавай мэтай, то мы асабліва не імкнемся да нейкіх цяжкіх нішаў, а ідзем больш простым шляхам, дзе існуюць правільныя тэхналогіі для прабівання канкурэнцыі і хуткага росту.

Я максімальна паважаю людзей, якія імкнуцца неяк рухацца наперад і пашыраць свае гарызонты.

Мяне асабліва ўразіла гісторыя хлопца, які так хацеў трапіць на навучанне, што прадаў свой тэлефон, а ўжо праз 2 месяцы прыехаў на выпускны з салідным пачкам грошай.

Яшчэ адзін прыклад — Юра, які прыходзіў на курсы, працуючы ўкладчыкам на заводзе, а цяпер ён адзін з нашых куратараў з даходам да 10 тысяч даляраў.

Дарэчы, нядаўна на курсы прыйшоў мужчына, якому 52 гады, што яшчэ раз даказвае, што пачынаць ніколі не позна.

«Хачу сабраць капітал, каб у патрэбны момант укласціся ў пакуль невядомы праект мары»

Калі казаць пра заробкі, то цяпер у мяне тры асноўныя крыніцы: даход ад сеткі Youtube-каналаў (цяпер мая каманда вядзе 4 каналы), продаж навучальных курсаў і прадзюсіраванне (я кансультую блогераў па пытаннях росту на Youtube).

Два гады таму мы сур’ёзна павысілі прыбытковасць, таму што выйшлі на англамоўны Youtube, дзе больш за мільярд карыстальнікаў, а кошт прагляду вышэйшы ў 5–7 разоў.

Курсы ўключаюць у сябе шмат навучальных прадуктаў з рознай спецыялізацыяй, таму дыяпазон чэкаў вельмі шырокі — ад 300 да 5000 даляраў.

Апошні чэк — гэта кошт майго асабістага настаўніцтва. Я паставіў такі прайс, бо заўсёды цалкам апускаюся ў чалавека і за руку прыводжу яго да выніку, укараняючы ў сваё асяроддзе і перадаючы назапашаны вопыт. Такіх кліентаў адзінкі: звычайна гэта людзі, якім прынцыпова важна мець маё асабістае ўключэнне ў іх сітуацыю.

Думаю, што мой самы вялікі сукупны месячны даход за ўвесь час — нешта каля 12 тысяч даляраў.

Часам з‑за вялікай колькасці грашовых патокаў з фінансамі даводзіцца грунтоўна пакалупацца, але мне падабаецца ў гэтым развівацца. Наогул, у мяне ёсць вялікая мэта сфармаваць капітал, каб у патрэбны момант была магчымасць укласціся ў пакуль невядомы праект мары, але цяпер у мяне дастаткова дрэнна з фінансавай адукаванасцю. Не магу назваць сябе транжырам, але раней я ўвесь час браў грошы з заначкі на чорны дзень, пакуль не перадаў усе сродкі на захоўванне бабулі, забараніўшы выдаваць мне грошы на любых падставах.

Цяпер я нават не магу ўспомніць, куды ўсё гэта сыходзіла, бо ў мяне практычна не было неабдуманых выдаткаў. Адзінае, што прыходзіць у галаву — спантанная паездка ў Маскву, дзе мы разам з мамай пайшлі на канцэрт заходняга артыста і засяліліся ў дарагі гатэль у Масква-Сіці, а на наступны дзень я паехаў у ЦУМ і купіў сабе папругу за 30 тысяч рублёў.

Але я ні пра што не шкадую, таму што тая паездка дала мне велізарны зарад энергіі. Я зразумеў, што магу жыць тут і цяпер, проста як у кіно, а не адкладаць усё на потым. Думаю, што ў маім жыцці няма нейкіх вар’яцкіх выдаткаў, у тым ліку таму, што я негатыўна стаўлюся да алкаголю і ніколі яго не спрабаваў.

Цяпер для камфортнага жыцця ў Мінску мне дастаткова 1500–2000 даляраў у месяц: у першую чаргу, каб аплачваць абанементы ў спартзалу, бокс, харчаванне і таксі.

Я вельмі хутка збіраюся атрымаць правы, таму задумваюся над тым, каб купіць сабе машыну.

Наогул, кватэра і машына — гэта мае галоўныя мэты ў найбліжэйшай будучыні, але пакуль я дакладна не вызначыўся, дзе хачу жыць. Ёсць велізарнае жаданне пажыць хоць бы паўгода ў Маскве, а потым дзе-небудзь у цёплых краінах.

Яшчэ мне вельмі хочацца пабольш падарожнічаць, таму што найлепшыя інвестыцыі — гэта інвестыцыі ў стан душы. Так што ў наступным годзе мы з мамай дакладна куды-небудзь паедзем.

Думаю, што цяпер маім галоўным захапленнем па жыцці застаецца музыка. Ужо досыць працяглы час я займаюся рэпам: бяру Instru­men­tal Beat, у галаву пачынае прыходзіць тэкст — і так фармуецца суцэльная карціна. Калі атрымліваецца патэнцыйна класны трэк, то еду запісваць яго на студыю, а потым адпраўляю на майстарынг і звядзенне. Часам мы з камандай нават здымаем нейкія фрагменты і робім з іх міні-кліпы.

Дарэчы, літаральна днямі ў мяне выйшаў першы альбом з 7 трэкаў, і ў гонар гэтага мы нават зрабілі брэндаваны мерч у выглядзе 20 худзі.

Першапачаткова я займаўся музыкай проста, каб самому кайфаваць, а цяпер разумею, што калі-небудзь гэта можа стрэліць і я пачну выступаць, як мне заўсёды і хацелася.

Вядома, музычны прадакшн — гэта нятаннае задавальненне, але ў мяне і няма ніякіх фінансавых чаканняў. Так, будзе вельмі крута, калі мае пачынанні дадуць грашовую аддачу, але пакуль музыка для мяне — гэта гісторыя выключна пра асабістае задавальненне і самарэалізацыю.

Чытайце яшчэ:

Шмат відэапраектаў, новыя сайты і інтэрнэт-кнігарня. Якія медыйныя праекты з’явіліся ў беларускай інфапрасторы ў другой палове 2023-га

Людзі з’язджаюць, але ствараюцца і развіваюцца новыя праекты: як жыве суполка беларускіх медыйшчыкаў у Батумі

«Рэдакцыі страчваюць кантроль над стужкай навін». Украінская медыяэкспертка — пра выклікі і праблемы якасных медыяў