Сторытэлінг як інструмент для журналіста

Чаму мультымедыйны сторытэлінг — гэта крута?

Мультымедыйны сторытэлінг з’явіўся ў англамоўных выданнях больш за дзесяць год таму. Гэта была рэакцыя на выклік, з якім сустрэліся буйныя рэдакцыі NY Times і The Guardian. Людзі пачалі фільтраваць інфармацыю і спажываць яе хутка, таму глыбіня чытання матэрыялаў знізілася. Журналісты былі вымушаныя рабіць не просты тэкст, а той матэрыял, які надоўга прыцягвае ўвагу чытача.

Звычайны лонгрыд пераўтварыўся ў праект з фотаздымкамі, відэаматэрыяламі, аўдыёзапісамі, графікай. У сукупнасці гэта пагружае ў атмасферу тэмы, як пры праглядзе фільма. Гэта ўсё не толькі прымушае чытача даўжэй заставацца на старонцы, але і максімальна паглыбляе ў гісторыю, якую распавядаюць журналісты.

Як працуе журналіст над праектам

Журналіст часта сутыкаецца з праблемай пошуку тэмы. Галоўнае ў сторытэлінгу — напісаць дэталёвы план. Гэта першае, за што трэба брацца, калі з’явілася тэма і журналіст знайшоў фокус. Без плана і размеркавання роляў далейшая праца над гісторыяй можна ўскладніцца ў разы.

У плане неабходна прапісаць прыкладныя даты публікацый, этапы працы над тэкстам і візуальнай часткай. Размеркаванне роляў патрэбна ў выпадку, калі над праектам працуе некалькі журналістаў.

Праца над праектам не спыняецца нават пасля публікацыі. Кожная гісторыя можа і павінна мець працяг.

Падчас сустрэчы ўдзельнікі працавалі над практычным заданнем — абраць для фармата сторытэлінга гісторыю, сфарміраваць фокус і прапісаць ролі. Трэнер падказаў, як можна прыцягнуць чытачоў візуалізацыяй і паглыбіць у тэмы.

Сустрэча адбылася 14 снежня ў Маладзечне.

Фота аўтара