Алег Гаруновіч: «Часам мы марым пра нейкія подзвігі, але забываемся пра невялікія крокі»

Ідзе змаганне за дзяцей. Знаёмая ўсхваляваная і абураная.

Прывяла дзіцёнка ў садочак — а яго адразу ў актавую залу. Слухаць гімн, глядзець на сцяг.

Рэжым Лукашэнкі ўбогі, тут няма пра што спрачацца, але ён мае хоць нейкі план. Кволы, тупы, гэтакі ж убогі, як сам, але план: дурманіць, замбаваць, убіваць у галовы. Нехта, ды запомніць, нехта, ды паверыць

Ну, а што можам супрацьпаставіць гэтаму мы акрамя роспачы і абурэння? Ад знаёмай я так і на пачуў самыя відавочныя варыянты: беларуская мова, веданне гісторыі, тлумачэнне дзіцёнку, якія бываюць сцягі. Так, гэта трэба закладаць з маленства. Мякка, акуратна, з улікам пагроз (каб дзіцёнак не крычаў загадчыцы садка «Жыве Беларусь!»), але трэба рабіць

Мне шкада, што бацькі ў дзяцінстве мне не тлумачылі, чаму мы, беларусы, размаўляем па-руску, хаця ў нас ёсць свая мова.

Гэты момант неяк не прагаворваўся ўслых, і я не ўпэўнены, што зараз прагаворваецца, нават у асяроддзі тых, хто ўсім сэрцам за перамены. Не было ў маёй сям’і зафіксаванага ўсведамлення, што беларуская мова – то вялікая каштоўнасць. Што яе трэба ведаць, трэба вучыць, бо гэта наша.

Маю такое назіранне: часам мы, людзі, марым пра нейкія подзвігі, але забываемся пра невялікія крокі, якія можам зрабіць проста зараз. Час мінае, подзвігаў няма, а ты праз год ці два аглядаешся назад і думаеш: блін, калі б я тады пачаў рабіць невялікія крокі, я ўжо адолеў бы вялікі шлях. І далей нічога не робіш. Ну, так душа хоча чагосьці глабальнага, каб усё і адразу, а тут гэта мова – ну, неяк несур’ёзна.

Але, як па мне, сёння беларуская мова і пашырэнне ведаў аб беларускай гісторыі хаця б у межах сям’і і ёсць сапраўдны подзвіг.

Анна Ефременко: белорусского языка в моей жизни за пределами стерильных рамок уроков не было вовсе

«А ці ёсць яшчэ Беларусь?» Пост вядомага журналіста і прадпрымальніка выклікаў гарачае абмеркаванне

«Мы адказныя за тое, што будуць ведаць нашчадкі». Журналістка Зоя Хруцкая пра жыццё і планы