Нашы за мяжой

Если на повестке дня в Берлине белорусская выставка или украинская демонстрация, гарантированно встретишь там её энергичную фигурку с микрофоном в руке.

Год таму мінская журналістка выйграла стыпендыю Еўрасаюза, якая дазваляе вучыцца на магістарскай праграме ў любым універсітэце Еўропы. Чатыры месяцы Вераніка вучылася ў Еўрапейскай школе журналістыкі ў Марсэлі, а цяпер будзе праходзіць практыку на французскім радыё на Карыбскіх выспах.

“Нават тыя беларусы, што лічаць сябе мэтанакіраванымі і выехалі за мяжу, часам, стварыўшы вакол сябе нейкую мінімальную атмасферу камфорту, спыняюцца на гэтым. Калі так ставіцца да жыцця, дык не варта і выязджаць з Беларусі. Выязджай разам з амбіцыямі і толькі ў тым выпадку, калі рэалізаваць іх дома не можаш!

Надышоў час, калі працаваць на “Белсат” у Магілёве стала ўжо немагчыма, і мне прапанавалі паехаць у Варшаву паспрабаваць сябе ў якасці вядучай і журналісткі “Аб’ектыву”. Пасля гэтага пачаліся розныя іншыя праграмы, новы досвед, новы фармат працы. Але я ў Варшаве жыву толькі два з паловай гады.

"З'язджайце!!! Жыць у іншых краінах неабходна! Калі з'язджаеш, раптам свет змяншаецца ў нашай свядомасці, і ўсё адразу побач і ўсё дасягальна: дзве гадзіны – і Парыж, чатыры – і Афрыка... Што хочаш, тое і апынецца побач..."

Любому незалежнаму журналісту ў Беларусі цяжка нешта планаваць наперад. Але я абсалютна перакананы, што буду жыць на радзіме. Планую не толькі прафесійна вярнуцца ў Беларусь, але і сям’ю тут ствараць, жыць далей... Я не ўяўляю сябе ў ролі эмігранта.

"Калі доўга не вяртаешся ў Беларусь, пачынаеш жыць трохі іншай рэальнасцю. Трэба гэта ўлічваць, бо адзіная сувязь з Беларуссю, якая ёсць тут, – гэта нашы беларускія медыя: і афіцыйныя, і неафіцыйныя. Калі едзеш у Беларусь, маеш пэўную карцінку ў галаве, а аказваецца, што там усё крыху інакш..."

“Найбольшае, што людзі за мяжой могуць, – быць люстэркам Бацькаўшчыны. Беларускую Беларусь трэба рабіць у Беларусі, тады па-за межамі яна сама створыцца!”

Амбітны і вядомы ў Беларусі спецыяліст па журналісцкіх расследаваннях стаў адным з першых палітуцекачоў-журналістаў у Ангельшчыне. Напярэдадні ад’езда Яўгена зацягалі ў суд, пракуратуру, КДБ. Невядомыя нават здзейснілі напад на дачку журналіста. Тады было вырашана – ад’езд.

"Мару адкрыць у Беларусі журналісцкую навучальную установу еўрапейскага ўзроўню. Я зараз навучаюся ў лабараторыі рэпартажу – гэта курсы, дзе вучаць менавіта рэпарцёрскай працы, у розных відах медыя: радыё, газетах, тэлебачанні. Гэтага ў Беларусі вельмі не хапае. Цяпер у нашай краіне журналістыка выглядае зусім па-іншаму: вучаць нейкаму аднаму накірунку і прымушаюць усіх стажыравацца толькі ў афіцыйных медыя..."

Нататкі вучыўся пісаць у "БелаПАН"; артыкулы -- у "Белорусской деловой газете" і "Белорусской газете"; радыёэфір асвойваў на "Радыё Свабода"; тэлеэфір -- у беларускім бюро "Грамадскага расійскага тэлебачання" (ОРТ). Скандальныя рэпартажы атрымліваліся ў "Программе Сергея Доренко", рэпартажы з вайны -- на тэлеканалах "ТВ-6" і "ТВС". Дзесьці ў прамежках былі "Московские новости" (прыемна ўзгадаць) і "РТР" (забыцца як страшны сон). З 2007 года -- у "Русском репортере", -- піша пра сябе сам аўтар.

Маладая і прыгожая сяброўка ГА “БАЖ” нядаўна адзначыла свой дзень нараджэння, але 12.12.12 у жыцці Вольгі адбылася куды больш значная падзея. У гэты магічны дзень яна пабралася шлюбам са сваім каханым маладым чалавекам, з чым іх і віншуем! Горка!

Падчас прэзідэнцкай кампаніі 2006-га года мне патэлефанавалі з кіраўніцтва маскоўскага офісу “Прайм-тасс” наконт працы. У гэты ж час паступалі прапановы і ў Беларусі: ад “Tut.by”, “Еўрапейскага радыё для Беларусі” і “Радыё Рацыя”... Але маскоўская прапанова была першай.

“Складана працаваць для людзей, якія дзесьці далёка і якіх ты па паўгода не бачыш. Ты не ведаеш, ці прыносіць ім хоць якую карысць тое, што ты робіш. Не ведаеш нават пра прадстаўнікоў грамадзянскай супольнасці, не кажучы ўжо пра простых людзей. Жывеш ў нейкім іншым вымярэнні...”

“Нам добра патлумачылі пра стадыі ўспрымання новай культуры: спачатку – поўнае адмаўленне, пасля ідзе час, які можна назваць honney-moon – калі ўсё падабаецца, і нарэшце прыходзіць перыяд настальгіі, калі сумуеш па сваім...”