Зноў змаглі выйсці 25 мясцовых выданняў на прыфрантавой і дэакупаванай тэрыторыі Украіны

— Саюз падтрымлівае разнастайнасць СМІ. Усе важныя — тэлебачанне, радыё, газеты, інтэрнэт-выданні. Але ў часы вайны, якая адкідвае грамадства ва ўмовы Першай сусветнай вайны, а цывілізацыю — у акопы, калі грамадзянская інфраструктура разбураная, друкаваныя СМІ як ніколі важныя, — падкрэсліў Сяргей Таміленка.

Кіраўнік НСЖУ нагадаў, што сумеснымі намаганнямі з замежнымі дабрачынцамі ўдалося падтрымаць выхад першага нумара 25 мясцовых выданняў на прыфрантавой і дэакупаванай тэрыторыі. Многім з іх пасля ўдалося наладзіць стабільную працу.

Знакавым выданнем горада Бахмут з’яўляецца газета «Вперед». З кастрычніка мінулага года гэтая газета выходзіць і дастаўляецца ў Бахмут і яго ваколіцы. Гэта франтавая, але грамадзянская газета. Публікуе яго рэдакцыя, якую ўзначальвае Святлана Аўчарэнка, яна эвакуявалася ў Адэсу, але наважваецца працягваць інфармаваць бахмутчан. Газета друкуецца ў Кіеве, пасля чаго дастаўляецца ў адзін з гарадоў пад Бахмутам, а ў сам Бахмут і ваколіцы выданні дастаўляюць вайскоўцы.

— Роля газеты на прыфрантавой тэрыторыі вельмі важная, бо яна нясе правераную інфармацыю, развенчвае фэйкі, заклікае насельніцтва эвакуявацца, ратаваць сябе, свае сем’і, дзяцей. Нягледзячы на ​​ваенныя разбурэнні, гэтая газета мае стабільнае фінансаванне дзякуючы замежным партнёрам НСЖУ, — адзначыў Сяргей Таміленка.

Газета «Ворскла» выходзіць у Вялікай Пісараўцы Сумскай вобласці, недалёка ад расейскай мяжы. На пачатку вайны ва ўмовах акружэння яе рэдактар ​​Аляксей Пасюга друкаваў на прынтары аднапалосную газету і развозіў такія спецвыпускі ў населеныя пункты. «Ворскла» — самая надзейная мясцовая газета. Пасля выгнання акупантаў з Сумшчыны выданне аднавіла выхад.

Іншы прыклад, Іванкаў Кіеўскай вобласці — тэрыторыя, якую спрабавалі заваяваць расейцы. Летась, калі гэтая тэрыторыя была адрэзаная, рэдактар ​​газеты «Трибуна праці» Паўло Смоўж працягваў збіраць звесткі пра ваенныя злачынствы, прыязджаў у разбураную рэдакцыю, каб выратаваць падшыўкі — летапіс Іванкава, вывозіў карціны мясцовага мастака… Усё гэта нягледзячы на ​​небяспеку для жыцця.

— Яшчэ адзін прыклад годнага журналіста — галоўны рэдактар ​​ліманскай «Зорі» Аляксандр Пасічнік. Калега, які ўсё жыццё рабіў газету. Усе працэсы былі адладжаныя. Ключавым элементам падпіскі і распаўсюду з’яўляецца мясцовая чыгунка…

Цяпер увесь свет вакол гэтага журналіста разбураны, ён знаходзіцца ў Кіеве як вымушаны перасяленец. Але гэты сталы, аўтарытэтны чалавек пенсійнага ўзросту, нягледзячы ні на што, бярэцца за новыя газетныя тэхналогіі, рэгулярна выпускае новыя нумары «Зорі», дастаўляючы яе ў Ліман.

— Аляксандру Анатольевічу было вельмі балюча назіраць за наступствамі трапляння расійскай ракеты ў дом, дзе знаходзілася яго кватэра… Але ён усё роўна працягвае выдаваць для землякоў патрыятычную газету, у ёй часта дае інфармацыю, якая ратуе жыццё людзей, і пераконвае: Украіна ваюе і не здае Данбас! — падкрэсліў Сяргей Таміленка.

Старшыня НСЖУ таксама згадаў газету «Вісті Снігурівщини», якая распаўсюджваецца ў Снігураўцы — адзіным горадзе Мікалаеўскай вобласці, які доўгі час знаходзіўся пад расейскай акупацыяй. Намесніца галоўнага рэдактара Валянціна Сакалоўская ўвесь гэты час была ва ўладзе горада.

— Галоўны рэдактар ​​Ігар Новікаў, які эвакуіраваўся ў Адэсу, вельмі ўзрадаваўся, калі мы прапанавалі паспрабаваць выпусціць першы нумар газеты, — расказаў Сяргей Таміленка. — У толькі што вызваленай Снігураўцы яшчэ працягваліся работы сапёраў, спецслужбаў і міліцыі, а Ігар Новікаў ужо рыхтаваў выпуск «Вістей Снігурівщини».

Сёння мясцовыя газеты выконваюць не толькі інфармацыйную функцыю, яны з’яўляюцца важнымі правадырамі грамадскай думкі.

— Літаральна днямі я быў у Чарнігаўскай вобласці, у Гародні, у населеным пункце, які мяжуе і з Расіяй, і з Беларуссю, — расказаў Сяргей Таміленка. — Гэта была першая суполка, праз якую прайшлі танкі. Адзіны інфармацыйны рэсурс, які там сёння ёсць, — гэта газета «Новини Городнянщини», дзе працуюць годныя калегі-журналісты. Намеснік галоўнага рэдактара паведаміў, што гараджане прыцягваюць яго ў якасці арбітра для вырашэння спрэчных сітуацый. І нават калі газета памыляецца, людзі перакананыя, што ўсё, што ў ёй напісана, праўда.

Сяргей Таміленка падзякаваў швейцарскай некамерцыйнай арганізацыі Fon­da­tion Hiron­delle і Інстытуту рэгіянальнай прэсы і інфармацыі (IRMI, Украіна), якія рэалізуюць праект інстытуцыйнай падтрымкі рэдакцый украінскіх СМІ на ўсходзе, поўначы і поўдні нашай краіны з акцэнтам на мясцовай прэсе.

— Яны падтрымліваюць усе нашы ідэалы і ініцыятывы ў галіне свабоды слова і СМІ, — сказаў Сяргей Таміленка. — Вайна разбурыла эканамічныя асновы СМІ. Класічны падыход, калі СМІ маглі зарабляць на рэкламе, падпісцы і рознічным продажы, на жаль, пакуль недаступны. Спадзяемся, што пасля Перамогі ў мірнай Украіне ўсё гэта будзе адноўлена. Але сёння без старонняй дапамогі мясцовыя СМІ, на жаль, знікнуць, у такім выпадку мясцовыя жыхары не будуць мець доступу да аб’ектыўнай, прафесійна пададзенай інфармацыі.

Чытайце яшчэ:

Татальны кантроль. Папраўкі ў Закон аб СМІ аднагалосна ўхваленыя ў першым чытанні

Медиаэкспертка: «Если бы меня спрашивали, поступать ли сегодня на факультет журналистики — однозначно, безусловно нет»

Браты Сяргей і Аляксандр Сацукі адзначаюць юбілей. Першы — у калоніі, другі — у эміграцыі